Vandaag werden we om 10:00 verwacht bij de duikschool om de hoek van het hotel, om onze eerste duik te gaan maken. Het betrof een kantduik, dus we liepen zo met onze bepakking de zee in. Dat klinkt makkelijker dan het is, want een duikpak is niet gemaakt om boven water gedragen te worden!
De zee was helder, we konden zeker 25 meter ver kijken. De vulkanische rotsen onder water waren erg mooi om te zien. We zagen ook de nodige vissen voorbij zwemmen, zoals trompetvissen en een “trigger fish” die ons erg interessant vond en ons groepje enige minuten bleef volgen.
Na een korte pauze was het tijd voor de tweede duik. Deze keer liepen we vanaf het zwarte vulkanische strand van Los Cancajos de zee in. Ook deze plek, toepasselijk genaamd “El Canyon” bood genoeg te zien tot een diepte van maximaal 25 meter. we zwommen tussen indrukwekkende rosformaties door.
Hoewel we het best zwaar vonden en we vooral weer erg moesten wennen aan de omstandigheden, hadden we een goed gevoel overgehouden aan deze eerste duikdag. We zijn benieuwd wat we verder allemaal nog gaan zien deze vakantie op La Palma.
Morgen is het zondag en is de duikschool dicht. Dit geeft ons de kans het binnenland te gaan verkennen, om maandag ons duikavontuur weer verder te vervolgen.
Stipt om 10:00 uur waren we weer present bij de duikschool, benieuwd wat deze dag weer voor ons in petto had. De bestemmingen van die dag worden steeds op het laatste moment besloten, in verband met de onvoorspelbare weersomstandigheden.
De eerste plek waar we het water ingingen, wordt El Fraile genoemd. Je kunt er met een ijzeren trap van de rotsen afklimmen. Nuttig, want er was sprake een behoorlijke deining.
Onder water was hier genoeg moois te zien. we zagen bijvoorbeeld weer prachtige trompetvissen.
Gelukkig hadden we de onderwatercamera’s in de aanslag. Het is echter geen senicure om te fotograferen terwijl je eigenlijk ook op je duikapparatuur moet letten.
Er waren hier ook vele kleine, kleurrijke visjes aanwezig, het leek net alsof we door een tropisch aquarium zwommen.
Aan het einde van de duik zagen we bovendien iets redelijk zeldzaams. Een Sepia (katvis) gleed elegant onder ons door over de zeebodem.
‘s Middags bezochten we een stek genaamd Monta Lava. Deze keer was er minder vis te zien, maar het onderwaterlandschap was wel indrukwekkend. En onder elk rotsblok zou een angstaanjagende, vleesetende murene zoals deze kunnen zitten.
En niet alleen vis bevolkt de zee, maar ook andere creaturen waren er rond. Zoals massa’s zeeëgels en merkwaardige spinnetjes.
Er stonden vanochtend twee jeeps op ons te wachten, om ons naar het zuiden van La Palma te vervoeren. Wij namen plaats in een auto die bestuurd werd door een brede stoicijnse Duitser, tevens de eigenaar van de duikschool. Dat was niet zo’n goede keuze, want hij scheurde de berg op en af als ware het een kartbaan.
Eenmaal flink door elkaar geschud op de plaats van bestemming gekomen, was de omgeving veranderd in een maanlandschap. Heel recent, in 1971, is er nog een vulkaan op La Palma uitgebarsten. Daarbij is het deel waar we waren toegevoegd aan het eiland. We liepen tussen enorme bergen van zwart vulkanisch gesteente door naar de plek waar we te water zouden gaan.
Hier was vroeger ooit een zandstrandje, maar door de afgebrokkelde rotsen was het nu één grote stenenpartij geworden. We moesten met onze duikspullen aan over de rotsen klauterend het water zien te bereiken. Geen gemakkelijke opgave!
Gelukkig werd onder water ons gezwoeg meer dan beloond door de twee fantastische duiken die we hier gemaakt hebben. De eerste voerde ons naar Malpique. We gingen erg diep, tot ruim 35 meter. Hier zagen we een boog, een “grande arche” onder water, en vele indrukwekkende rotsformaties.
Ook het leven was hier buitengewoon fraai. We zagen dicht bij de kust platvissen op het zand liggen. Met een klein beetje hulp wilden die hun locatie wel prijsgeven.
Wat dieper in zee waren de vissen ook aardig voor ons. Deze kwam bijvoorbeeld eens nieuwsgierig polshoogte nemen.
Na een pauze aan de oppervlakte van een minuut of veertig gingen we weer het water in. Dit keer zou het doel het onderwatergraf van de Jezuïeten zijn! Deze locaties zijn slechts beperkt bereikbaar, alleen als de weersomstandigheden optimaal zijn kan daar gedoken worden. Gelukkig waren de weergoden ons gunstig gezind en konden wij van dit buitenkansje profiteren.
We daalden langzaam af langs een diepe kloof tot ongeveer 25 meter. Hier zwommen we zo’n vijftien minuten langs alvorens weer meer naar de oppervlakte te gaan. De eerste kruizen werden zichtbaar, we waren nu bij het monument aangekomen.
Het gaf een onwerkelijk aanblik om deze veertig kruizen zo op de zeebodem te zien staan. Dit lugubere tafereel werd nog versterkt door de talrijke kleurrijke visjes die schijnbaar onverschillig en onbekommerd tussen de grafzerken door zwommen.
Het was duidelijk een zeer toepasselijk gedenkteken voor de veertig Jezuïeten die hier in 1570 de verdrinkingsdood vonden. We konden de aanwezigheid van hun geesten als het ware voelen op deze mystieke plek.
Na enkele minuten moesten we alweer de terugtocht aanvaarden, aangezien de lucht onder water spaarzaam is. Bij het naderen van de kust bescheen de zon prachtig de branding.
We waren het erover eens dat deze dag een absoluut hoogtepunt van de duikvakantie was. Na de tocht der tochten, was dit de duik der duiken!
Na de mooie maar intensieve ervaringen van gisteren bereidden we ons vandaag voor op twee ontspannende duiken. Onze duikschool had echter andere ideeën. Blijkbaar waren ze overtuigd geraakt van onze vaardigheden en mochten we nog een stapje extremer.
De eerste duik zouden weer naar Monta Lava gaan, waar we al eerder waren geweest. Maar dit keer zouden we een stuk dieper gaan, tot ruim 35 meter, om zo de kans krijgen de merkwaardige zand-alen van dichtbij te zien, die hier in grote getale voorkomen.
De omstandigheden waren ons vandaag een stuk minder gunstig gezind. De regen kwam met bakken uit de hemel! Gelukkig hadden we daar eenmaal onder water geen last meer van.
Toen we op de juiste diepte waren, zagen we de alen. Ze zijn zeer angstig en zodra je iets te dichtbij komt schieten ze het zand in. Het was daarom moeilijk om ze goed vast te leggen. Maar het was een merkwaardig gezicht, een grasveld van vreemde vissen die uit de zeebodem kwamen.
Langzaam zwommen we terug naar de kant waarbij we op geringere diepte ook nog veel moois zagen, zoals deze rupsachtige vuurworm.
En een aanzienlijke school geel gekleurde zeebrasems zwom aan ons voorbij.
De middagduik was zo mogelijk nog uitdagender. We zouden nu de Cueva Capilar in gaan: een grot van zo’n 80 meter in de kust, geheel onder water. Het zou er pikkedonker zijn, daarom kregen we een zaklamp mee.
Na enkele minuten in de open zee doemde de grot voor ons op. Het was best vreemd om het zwarte gat binnen te zwemmen zonder dat er een einde in zicht was. We hadden veel profijt van de zaklampen om zo onze weg door de duisternis te kunnen vinden.
Aan het einde van de grot was het mogelijk om naar boven te gaan en even echte lucht te ademen. Hier bleven we een paar minuten om rond te kijken en op adem te komen. Vervolgens zwommen we de grot weer uit, maar dat ging niet zomaar!
Zoals in elke grot zat ook hier een monster verscholen, tussen de stenen zat een enorme, vijandige murene. (kijk linksboven in het filmpje) De slangachtige vis had het duidelijk niet goed met ons voor. We bleven daarom maar op respectabele afstand.
Het eind van de grot kwam nu gelukkig in zicht. Ondanks onze ervaringen in de Cenotes van Mexico was het toch wel weer een beleving en het trotseren van de regenachtige omstandigheden meer dan waard.
Ons duikavontuur zit er nu op, in verband met de opgebouwde stikstof die ons lichaam nog moet verlaten voordat we huiswaarts vliegen, kunnen we morgen niet het water in. Dit laatste dagje benutten we dan ook maar om met een huurauto het eiland te verkennen en een beetje bij te komen van alle belevenissen.
Duiken, Reisverslag | Jeroen September 18, 2010 | 
Comments (8) 
