Vandaag stond de verkenning van het onherbergzame binnenland van La Palma op het programma. Omdat we het maximale uit deze dag wilden halen lieten we ons overhalen om de “tocht der tochten” te maken, zoals deze in de folder stond aangeduid.
Dat deze tocht niet alleen zwaar zou zijn, maar ook nog eens 7,5 uur zou duren, was ons in de beschrijving en uitleg ontgaan. Met name omdat een onduidelijk sprekende Belgische mevrouw ons hierbij van dienst was geweest.
Een andere Belgische was onze gids op deze tocht en bood zo mogelijk nog minder duidelijkheid. Al dierengeluiden producerend was ze voortdurend afgeleid en haar verhalen waren weinig samenhangend.
Tot overmaat van ramp kreeg onze bus op weg naar het startpunt pech, waardoor we “gratis” nog een half uur extra bergop mochten lopen.
Maar toen we eenmaal aan het begin van de tocht stonden, besloten we er vol voor te gaan. We kregen wandelstokken uitgedeeld en we huurden goede bergschoenen. Dat was geen overbodige luxe gezien het ruwe terrein.
We startten op 1800 meter hoogte en eenmaal onderweg trok het ene adembenemende vergezicht na het andere aan ons voorbij.
We liepen de enorme erosiekrater Caldera in, die als de grootste ter wereld wordt beschouwd. Het hoogste punt van La Palma steekt maar liefst 2450 meter boven de zee uit. Dit is voor zo’n klein eiland onvoorstelbaar hoog. De bergen gaven een machtige aanblik terwijl we steeds verder afdaalden naar de bedding van de rivier de Taburiente.
Het bos om ons heen veranderde gedurende de afdaling steeds van samenstelling. We liepen tussen varens door in dichte naaldbossen, maar ook langs grote cactussen geflankeerd door laurierbomen.
Eenmaal bij de rivier aangekomen, kregen we een half uurtje de tijd om onze zelf meegebrachte lunch te nuttigen. Vervolgens ging het weer op een straf tempo verder. Nu volgden we de rivierbedding en we moesten tientallen keren de rivier oversteken, door te stappen op keien. Van een pad was nu allang geen sprake meer.
Dit deel van de tocht was verreweg het meest uitdagend. Ruim 5 uur volgden we de rivier, slechts sporadisch werd er gestopt om even op adem te komen. We passeerden de waterwinnings installaties waar de bewoners van La Palma hun water vandaan halen. Hier konden we onze drinkvoorraad aanvullen met echt bronwater rechtstreeks uit de bergen.
De bergenketens om ons heen waren buitengewoon steil en grote rotsblokken versperden regelmatig ons pad.
Toen we eindelijk om 18:00 uur de rivierbedding verlieten waar we door de bus werden opgewacht, zaten we er echt helemaal doorheen. Maar we hadden wel de “tocht der tochten” met succes volbracht!